( عکسی که به سومین جشنواره اردیبهشت۸۷  هرمزگان راه پیدا نکرد) 

                                                                                                 

                   نگاهی به عکس برگزیده                   نازنین طباطبایی                         

 

نقدی بر عکس امیر مینابیان
پنجره،دریا،عظمت،سردرگمی انسان ها در کشف این دنیاو...همه ی این مضامین هرگز دوربینی را بی کار روی زمین نگذاشته است.
سال هاست که هزاران پنجره روی دیوارهای خانه ها نقش می بندد، سال هاست که آدم ها از پنجره ها دنیای دیگری غیر از دنیای خانه را تجربه می کنند و سال هاست که آدم ها در تلاشند باگرفتن عکس، اندکی ازپیرامونشان را بشناسند و شاید به درک آن نایل آیند. و در این میان براستی "دریا" به عنوان یک شناسه ی قوی در احیای عظمت،همواره بستری بوده برای تامل، سلوک ، واندیشیدن...
همان طور که در این عکس شاهدیم، باز هم عکاس دوربین خود را به سمت دریا و انسان و تفکرات او نشانه رفته است.
حضور انسان در فضای زندگی،نمایش برشی از دریا به عنوان پلان آخر تصویرو هم چنین پنجره ها به عنوان نمادی از زندگی ،عناصری هستند که درون این قاب جای گرفته اند.
حضور دوگونه ی متفاوت رنگی ،چیزی است که عکاس با آن توانسته مقصود خود را آسان تر بیان کند.
یعنی ضدنور اکسپوز کردن تمام فضای خانه و حتی انسان های درون آن و اجازه دادن به حضور آبی آرام دریا و سبزی جزیره ی کوچک انتهای تصویر. به واقع مقصود عکاس شاید روشن بودن افق زندگی باشد حتی با وجود خانه ای تاریک و انسان هایی که هر یک پنجره ای جداگانه برای تماشای بیرون انتخاب کرده اند و گویی هیچ نسبتی با هم ندارند.در این میان البته حضور بچه ای که در آغوش مرد در وسط کادر قرار گرفته، جریان زندگی و حیات آدم ها را کنار هم بیشتر نشان می دهد.
بعد و عمقی که در تصویر حاضر است،یکی از برجسته ترین وجوه آن است.عکاس در این عکس با انتخاب پرسپکتیوی متفاوت ،همزمان به دو فضا پرداخته است و نکته ای که جالب است این که ما می بینیم در عکاسی مانند نقاشی لازم نیست از رنگ های تیره برای نشان دادن پلان های دورتر تصویر استفاده کنیم یا به آن عمق دهیم،همان طور که در این تصویر میبینیم پلان های آخر ما کاملا روشن و در تضاد با فضای نزدیک است و این به دلیل ویژگی ذاتی عکاسی است که در نشان دادن سه بعدی اشیا(به طور مجازی) می تواند موفق باشد.
عکس از نسبت های مساوی برقرار است؛با تقسیم مساوی فضای بالا و پایین کادر،حضور دو نوع خط عمود و افق در کنار هم(پهنه ی دریا به عنوان خطی افقی و انسان ها به عنوان خطوط عمودی کادر)،انتخاب تعداد انسان های داخل تصویر به صورت زوج و در نهایت تعداد پنجره ها که تقریبا به طور مشابهی در دو سوی قاب پراکنده شده اند.
انسان ها به عنوان کاراکترهایی برای کمک به بیان مقصود، اگرچه دیریست که درون دریچه ی دوربین عکاس های مختلف جای می گیرند اما انتظاری که سبب می شود ما از حضور انسان در یک عکس داشته باشیم،حال و هوای طبیعی ان کاراکتر است تا حس تصنع آن.این حالت در بیشتر موارد برای تاثیر گذاری بیشتر عکس و ماندگار شدن آن کمک می کند،درست مثل پرتره های "جولیا مارگارت کامرون" که در عین سادگی با حفظ حالات طبیعی مدل ها وبرقراری ارتباط نزدیک با آن ها و آشنا شدن با خلقیاتشان، ازمدل های او پرتره هایی ماندگار ساخته است.این مورد را به نوع دیگری می توان در عکس حاضر لحاظ کرد،بدین گونه که بنا به شهادت عکس، ما شاهد انسان هایی هستیم که کاملا آشکار است به دستور عکاس در مقابل دوربین او قرار گرفته اندَ .عکس امیر مینابیان پیام دارد و این پیام را به راحتی می توان از عکس استخراج کردو عکاس برای انتقال ایده ی خود به مخاطب فرصت تامل و درنگ زیادی نمی دهد و به طور یقین قصد و غرض او از پرداختن به این عکس، پرداختن به احساسات و عواطف انسانی است.